สามร้อยหกสิบ

ราตรีนั้นเงียบสงัด เป็นความเงียบอันนุ่มนวลราวกับกำมะหยี่ที่โอบล้อมห้องพักของเราไว้ในยามที่เมืองใหญ่ภายนอกเริ่มจะหยุดเคลื่อนไหว เสียงรถราบนถนนเริ่มจางหาย เสียงหัวเราะของเพื่อนบ้านเงียบลง เหลือเพียงเสียงแผ่วเบาของลมฤดูใบไม้ผลิที่พัดผ่านหน้าต่างซึ่งเปิดทิ้งไว้

โคมไฟในห้องนอนของเซซิเลียทอแสงอบอุ่นไปทั่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ